 |
Amsterdam marathon 2007 |
|
| Klik op de foto voor vergroting. |
 |
Halve Marathon Amsterdam, 21 oktober 2007
Over onherkenbare drollen en een droomtijd…
Met de trein reizen we naar Amsterdam. Mijn vrouw en ik. Ik ga voor de 5e halve marathon. De laatste is al weer meer dan 7 jaar
geleden geloof ik. De afstand is significant verschillend van de 10 Engelse Mijlen, die ik de laatste 7 a 8 jaar uit
mijn sloffen pers. Een halve marathon, voor degene die het niet weet, is 21,1 km. Een dikke 5 kilometer meer dus dan 10
mijlen. Tien kilometer loop je fluitend, 10 Engelse Mijlen lukt je ook nog wel zonder een al te drieste voorbereiding,
maar een halve, dat is “serious business”. Ik heb de laatste 10 weken getracht 3x per week te lopen maar dat is me niet
helemaal gelukt. Ik kwam op een gemiddelde van 2,2x per week. Ik heb wel stevig getraind, zo stevig dat ik een
gevoel van overbelasting had in mijn benen de laatste weken. Misschien mentaal, maar voor de zekerheid heb ik toch
geprobeerd om dat gevoel weg te poetsen met enkele bezoeken aan de sport-masseur. Tot ver over de helft van deze halve
marathon ben ik bang geweest voor dat gevoel, maar het bleef gelukkig weg. Een masseur kost een paar centen maar dan heb
je ook wat, zullen we maar zeggen…
Mijn record op de halve is amazing. Het bewijs is een vergeeld krantenknipsel aan de muur in het toilet, gedateerd 13 mei
1991. Kastelijn: 1.26.47. Gelopen in Utrecht destijds. Wauw. Wereldtijd. Ik was toen echter ruim 15 jaar jonger en zat
bovendien in mijn actieve triatlontijd. Dat haal ik dus nooit meer. Nu was het doel bij aanvang van de training 1.40
uur. Na de laatste 2 generale repetities van 16,6 km (in 1 uur 25) heb ik het maar bijgesteld naar 1.45. Leek me
maximaal haalbaar en ook prima.
Twee
uur voor aanvang worden we opgehaald door Ries en Linda bij station A’dam Slotervaart. Ruim op tijd. Omkleden langs de
auto. Temperatuur was prima, een graadje of 10 schat ik. Wat fris voor de supporters, voor lopers echter top. Ik was
minutieus voorbereid, mijn vrouw stond er van te kijken. Ik had twee shirts bij, niets aan het toeval overlatend.
Daarnaast veel eten en veel drinken. Zelfs tepelzalf. De schoenbeslissing had ik gelukkig al genomen: ik liep op mijn
oude schoenen. Mijn nieuwe exemplaren, de Rolls Royce onder de schoenen, Asics Kayano, liet ik in de kast. Te weinig
vertrouwen. Bang dat zij de veroorzaker waren van de eerder gememoreerde overbelasting cq kleine pijntjes in mijn benen.
Deze beslissing leverde me 4 dagen blaren onder mijn poten op, maar ze liepen tijdens de race prima.
Na het omkleden naar het Olympisch stadion om sfeer te proeven en snelle marathonmannen binnen te zien komen. Daarna schijten
(sorry, het hoort erbij) in zo’n tijdelijke wc zonder doortrekoptie, zonder kraan om handen te wassen en zonder
toiletpapier (dan maar servetjes van de hamburgertent). Een stank trouwens, niet te doen! Ik had mijn ding gedaan (je
moet er toch vanaf) maar kon tot mijn verbazing mijn eigen bruine beer niet meer ontdekken. Niet vreemd overigens, ik
had hem gedropt tussen spul van naar schatting minimaal 250 atleten. Na dit
verplichte werk nog even naar Sporthal Zuid waar een lopersmarkt was georganiseerd waar je alles kon kopen wat je
al had. Tot slot de kledingtas inleveren en naar startvak. Wat sprintjes getrokken, het voelde best goed. Acht minuten
voor de start toch nog een plasje en toen begon het feest…
Het lopen ging als een beer. Samen met Ries die met zijn Garmin Forerunner 305 (stopwatch, hartslagmeter en ingebouwde GPS!)
exact kon zien wat voor tempo we hadden per kilometer. We liepen eigenlijk iets te hard en onder schema. Na 9
kilometer moest ik verdomme pissen, ik haalde Ries pas na 10,5 kilometer weer bij.
Ik hield wat over, liep geen volle bak, omdat ik mezelf had voorgenomen dat ik tot een kilometer of 16 a 17 gewoon rond
5 minuten/km zou lopen. Wat ik over had kon ik daarna eventueel overzetten in een knalhard slotstuk. Deze opzet slaagde.
Op ongeveer 16.5 km liet ik Ries achter en ging op avontuur. Dat werd een heel lange kick! Ik haalde ze bij bosjes in.
Mijn lotgenoten op de halve marathon hadden zo te zien al hun krachten al verbruikt, ik had dus nog over. Ik geloof
niet dat ik ingehaald werd. Berekeningen achteraf leerde dat ik in elk geval virtueel 600 man inhaalde de laatste kilometers. Wauw. Ik genoot.
De climax kwam toen ik het Olympisch stadion binnenkwam. Slecht gevuld met nog geen 2.500 man maar toch een brok nostalgie.
Ooit zag ik hier bijv. Ajax – PSV (3 – 3), en mijn helden van de Amsterdam Admirals (American Football) speelde hier
afgelopen jaar hun laatste wedstrijd in hun bestaan. Gaaf zeg, wat een mooie binnenkomst, wat een emotie. Ik vond het
prachtig. Mijn supporterschare zag ik niet, wel zag ik mijn tijd toen ik de finish passeerde: 1.37 en nog wat seconden.
Wat? Dat kon niet. Maar het stond er echt. Toen Richard binnenkwam op 1.45, een vette PR voor de man uit Zaandam,
waarvan acte, kon hij het ook niet geloven. Terugrekenend kwamen we op een slotakkoord van 3 min per km, onmogelijk.
Toch hield ik dit superieure gevoel vast en toen we later in een Amsterdamse kroeg pinten stonden door te slikken genoot
ik na. Heerlijk. Toen ik thuiskwam kreeg ik het verlossende bericht per SMS medegedeeld. Het was 1.42 uur geworden. Mijn
horloge was schijnbaar per abuis uitgezet 5 minuten voor de finish. Ach. Ik was er blij mee.
Later zag ik in de Telegraaf dat ik op plaats 1.750 ben geëindigd, van de in totaal 8.439 finishers op de halve marathon. Van
elke honderd deelnemers de nummer 21. Beslist niet onaardig. Ik heb stevig tegen deze afstand aan zitten
hikken, maar uiteindelijk in een strakke tijd afgerond.
Bedankt Amsterdam
Geert,
25/10/07 |
Naam
Afstand
Categorie
Totaal plaats
Categorie plaats
Snelheid
Bruto tijd
Netto tijd
Netto tussentijden (verschil)
8,9 kilometer
13,9 kilometer
18,9 kilometer |
Geert
Kastelijn
Halve marathon
Mrecr.
1757 / 8463
1624
12,322 km/uur
1:44:43
1:42:44
42:41
1:08:05
1:32:31 |
 |
 |
| |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 Terug naar persoonlijke pagina's |
 |
 |
|
